Cienka granica pomiędzy dietą a zaburzeniem łaknienia

Spójrzmy prawdzie w oczy – praktycznie nikt nie ma kompletnie zdrowego stosunku do żywienia. Na nieszczęście dla naszego społeczeństwa, zaburzenie łaknienia jest normą, bez względu na to czy jest to intensywna dieta odchudzająca, nadmierne spożywanie w wyniku stresu lub inne anormalne zachowania związane z odżywianiem. Z tego powodu ciężko jest rozpoznać, czy dane zachowanie jest efektem planu diety odchudzającej, czy już zaburzeniem. Oczywiście nie każdy, kto stosuje dietę wyodrębnia zaburzenie łaknienia. Jednak badania wykazują, że 35% osób stosujących dietę wchodzi na ścieżkę patologiczną w tej kwestii, a 25% kończy z poważnymi zaburzeniami. Kiedy dieta staje się niebezpieczna? Jaka jest różnica pomiędzy dietą i zaburzeniem łaknienia?
Czasami granica jest bardzo cienka.
Typowa osoba, która stosuje dietę wyczekuje zrzucenia wagi. Często owe wyczekiwanie przychodzi ze szczerą chęcią ogólnego poprawienia swojego zdrowia i właściwego odżywiania się. Typowa dieta kończy się gdy cel został osiągnięty (waga docelowa) lub gdy osoba ją stosująca zostaje zniechęcona przez niezadowalające rezultaty lub brak samo-dyscypliny.

Zaburzenie łaknienia często zaczyna się w ten sam sposób – chęć zrzucenia wagi. W zasadzie 80%-90% przypadków zaburzenia łaknienia zaczyna się od diety, jednak w tym przypadku dieta nigdy się nie kończy.
Podczas gdy dieta odnosi się do jedzenia i wagi, zaburzenie łaknienia staje się czymś dużo poważniejszym. Osoby z zaburzeniem łaknienia nie przerywają swojej „diety”, gdy osiągną pewien poziom wagi, natychmiast chcą osiągnąć nowy, niższy poziom. W pewnym momencie samoocena i decyzje życiowe osoby z zaburzeniem łaknienia w całości zależą od wagi i wyglądu.
Bardzo ważne są symptomy, których nie można dostrzec gołym okiem – symptomy psychiczne. Zaburzenia psychiczne są jednocześnie przyczyną i napędzają zaburzenia związane z odżywieniem. Są bardzo trudne w leczeniu.
Należy także pamiętać, że osoba wcale nie musi mieścić się we wszystkich kryteriach zaburzeń łaknienia takich jak anoreksja, bulimia lub kompulsywne objadanie się, aby wyrządzić sobie szkodę.